تورنتو جزو معدود شهرهاي آمريکاي شمالي ست که مترو کم و بيش گسترده اي داره ولي خوب هنوز خيلي راه داره تا به اندازه نيويورک يا يکي از شهرهاي اروپاي خط پيدا کند. ولي خوشبختانه فضاي سياسي شهر و شهرداري به سمت گسترش خطوط مترو و سرمايه گذاري بيشتر روي حمل و نقل عمومي گرايش دارد. يک از قسمت هاي مهم که به يک خط جديد شديدا احتياج داره دانشگاه من است. از آخرين ايستگاه فقط ۳ يا ۴ تا ايستگاه بايد اضافه شود تا نزديک به بيست هزار دانشجو و استاد دانشگاه و کارمند که روزانه با اتوبوس و خودرو شخصي رفت و آمد مي کنند بتوانند از مترو استفاده کنند. حالا بوجش هم تصويب شده؛ ولي چيزي که جالب بود چند روز پيش يک نامه آمده در خانه که اول به همه اهالي منطقه اطراف مترو توضيح داده که چند تا گزينه براي مسيرهايي که اين ۴ تا ايستگاه مي تواند درست بشود وجود دارد و هر کدام چه مزيت هاي و اشکالاتي داره و در آخر هم از همه خواسته که اگرنگراني دارند در مورد آثار زيست محيطي اين طرح؛ در کميته هاي محيط زيست طرح فعال بشوند. من به اين ميگم دمکراسي. يعني مردم در جزيي ترين مسايل اطراف محل زندگيشون درگير بشوند و تصميم بگيرند و فقط به انتخاب شهردار و نماينده شورا در هر چند سال محدود نشود